BUDOWA

Skraplacze typu SWC posiadają konstrukcję stalową całkowicie zabezpieczoną antykorozyjnie przez cynkowanie na gorąco. Osłony boczne wykonane są z ocynkowanych blach stalowych. Powierzchnie zewnętrzne dodatkowo są pokryte powłoką malarską. Podstawowym zespołem skraplacza jest zespół dolny ze zbiornikiem wody i wentylatorami.

DZIAŁANIE

Działanie skraplaczy natryskowo-wyparnych oparte jest na wymianie ciepła i masy. Para czynnika ziębniczego doprowadzona jest do sekcji skraplających, gdzie ulega skropleniu. Ciepło skraplania odprowadzane jest do wody, a następnie do powietrza. Skroplony czynnik ziębniczy spływa do kolektorów odpływowych, skąd zostaje odprowadzony do instalacji ziębniczej.

W przeciwprądzie do strumienia wody przepływa powietrze, tłoczone przez cichobieżne wentylatory bębnowe. Ciepło od wody do powietrza jest przekazywane na skutek jej odparowania, dzięki czemu temperatura wody obiegowej utrzymywana jest na stałym poziomie.

Wodę należy ciągle uzupełniać ze względu na jej odparowanie oraz dla utrzymania koncentracji soli mineralnych na stałym, niskim poziomie. Ilość wody do uzupełnienia reguluje się za pomocą zaworu pływakowego. Ilość tę należy określić w zależności od jej twardości, przy założeniu, że ilość wody unoszonej wynosi około 2 ÷ 3% ilości wody wyparowanej.

Maksymalna, teoretyczna ilość wody wyparowanej jest równa ilorazowi wydajności cieplnej skraplacza i ciepła parowania wody (2455 kJ/kg). W rzeczywistości ilość odparowywanej wody jest mniejsza, nawet do 30%.

Woda ze zbiornika wody obiegowej zasysana jest przez pompę i tłoczona do układu zraszającego, gdzie poprzez dysze rozpylana jest w przestrzeni nad rurami sekcji skraplającej. Drobne krople unoszone przez strumień powietrza są zatrzymywane przez odkraplacze, gdzie kumulują się i opadają w dół.

Do chłodzenia skraplacza należy używać wody, która posiada twardość nie większą niż 8°n. Wodę o większej twardości należy uzdatniać metodą magnetyczną i chemiczną.